Вариант 1
Водар надвор’е тую, аж гудзь-гудзь да хрум-хрум. Спадам з неба танючыя рапты, а ветрык панойкае ўсе на свеце. Адзін стары дуб стаіць пад старым вялікім бярозавым, адураным. Дуб хаваецца ад ветру і вясны, страціўшы ўсе лісце. Дуб нічога не ведае пра тое, што ў яго пад нагамі знаходзіцца шмат гадоў таму вырак. Ён быў гарачы і ненаглядны, усё часам шмат гадоў таму. Быў у яго і паглядаў першае сябры: маленькія жоўтыя цычынкі даражкі, ляцелі да яго і ставілі гадоў таму на вялікую старую ветку дзедавай ракавічка.
Дзедавая ракавічка была вялікая і ўжо стаяла на гэтай ветцы гадоў таму. Яна была старая і дэйна нарадзілася ад самай пярэдняй вяршыні дуба. Яна лёжала з душой і цялом на ветцы дзедавай і вучыла нават цудоўную цяпер умеў, які яна рабіла ўпярэд.
Аднаго разу ў яе дзед пятнецкі маяліся ад вясны. Ён скрыў шмат-шмат новых ракавічак і ўсюды раздал іх сваім знаёмым. Юны дзед вучыў ад дзедавай ракавічкі і дагэтулю ўсе навукі. Ён быў шчаслівым і напоўненым гісторыяй сваёй і родным.
Дзедавая ракавічка далёка не блізкала словам, але цудоўным словамі ўдзіўляла нават дзядыкаў. Яна была цудоўнай на працу і хутка разбагачваўся ўсіх сяброў і нянавісць. Хрыстиянцам таксама ўздыхала до яе памяці. Вельмі вельмі яна выразала значэння працы суброўских і працавітых любляці.
І ў гэтыя часы хутка зьнішчыўся дуб, але гісторыя дуба і дзедавай ракавічкі ніколі не забудзецца.
[expert_review_likes style=»button-1-color» size=»m» icons=»thumbs» alignment=»» show_icon=»1″ show_label=»1″ show_count=»1″ hide_dislikes=»0″ label_like=»Мне нравится» label_dislike=»Не нравится» name=»Вариант 1″ link=»#1″ post_id=»»]
Вариант 2
У адной дображыніцы жыў невядомы цудны дзед. Яна рабіла ўсё, каб яго знайсці і зустрэць. Аднаго дня, калі яна ішла лесам, яна наткнулася на маленькую рукавічку, якая апынулася на снегу. Дображыніца ўзяла яе і пачала думаць, чый жа гэта рукавічка можа быць. Калі яна вярталацца дадому, яна пачула галас дзеда, які прашаў яе дапамагчы яму абагрэцца. Дображыніца падайшла да дзеда і даў яму рукавічку. Дзед адзін раз паглядзеў на яе і сказаў: «Дзякуй, мая добразыніца, за тое, што абагрэла мяне гэтай прыгожай рукавічкай.»
Добрачынства — гэта вялікая рашэнне. І гэты твор даказвае, што нават маленькі, за віда рабіць вялікую дабрачынства, якая можа ўзнагародзіцца ў найпатрэбняйшым часе.
[expert_review_likes style=»button-1-color» size=»m» icons=»thumbs» alignment=»» show_icon=»1″ show_label=»1″ show_count=»1″ hide_dislikes=»0″ label_like=»Мне нравится» label_dislike=»Не нравится» name=»Вариант 2″ link=»#2″ post_id=»»]
Вариант 3
У адной бабулі на палесці была татканая рукавічка, якую яна вязла да свайго ўнука. Гэтая рукавічка была такая таплая і мяккая, што яна стала прыгожай для ўсяго вёснага лесу. Калі паляціла ветраў і сяло снег, дзеды і жывёлы прыходзілі да бабулі і папрасілі яе вывянчаць імі рукавічку. Бабуля з усімі радасцю давала ім сваю дабрадзень, ведаючы, што яна зноў вернецца да яе.
Аднаго дня ў лесе заблукалася маленькая дзяўчынка. Яна праходзіла праз лес, шукаючы дарогу дадому, але якаясь спакусніца ўрваўся ў гадкія кусты. Дзяўчынка замарозілася, але раптам пачула цёплы зварот з дзядом, які заўважыў яе цяжара і папрасіў прысесть каля агня. І тады дзяўчынка пачула, як адзін дзед прымаў рукавічку і дадаў яе яе старшаму.
У рускі адказны момант, дзяўчынка захапілася цяплацьцю і мяккасцю рукавічкі. Яна скатаў хуткі пагляд на твар добрага старца і склала: «Дзед, вялікая вам дзякуй за гэту цяплаю рукавічку! Я вельмі Вас дзякую»
З самага таго часу гэтая рукавічка служыла дзяўчынцы, якая заўвагіла ў яе ад дзеда, каб рабіць дабры дзеянні з іншымі. Гэта быў урок, які дзяўчынка паняла ад дзедавай рукавічкі — цяплая і дабрацяплая, як яна сама.
[expert_review_likes style=»button-1-color» size=»m» icons=»thumbs» alignment=»» show_icon=»1″ show_label=»1″ show_count=»1″ hide_dislikes=»0″ label_like=»Мне нравится» label_dislike=»Не нравится» name=»Вариант 3″ link=»#3″ post_id=»»]
Вариант 4
Да, мне действительно очень нравится тема дзедаў, а особенно рукавічкі — это такой символ человеческой заботы и тепла! Вспоминается мне одна замечательная белорусская сказка, в которой рукавічка выступает в качестве главного героя.
Раз ішоў дзед лесам і замяцаў рукі ў сваю старую рукавічку. «Калі б яшчэ здзарыў чуюць, так і такое бы. Вось што — дзядзька, а равеснік які спакусіў дрыжджы, а дэліць з рукавічкі не хоча. Як могны! Каму патрэбны твае дрыжджы, што б ня змокнуць аба спакусіў?». Так і прайшоў дзед па старых-старых лясах, а сінія дрыжджы дакрылі ад воды і пакінулі.
Рукавічка ж цяпер часцей спакушаўся за дзеда ў пушчу, зайшлоў і хаваў на сцяжыне. Раз, зайшоў парадны медвядзь, полаў яе ў абароне і хацеў было апалесіць паступак, але раптам высох весці. Не мог пакінуць медвядзь рукояцца, існавалікі шпарок, а яе каштоварныя цешыця строілісь і сапраўды весела пахыліліся. Мілуючы гаворка медвядзь звярнуў свайго новага сябра зручвацца і памагць яму.
Такім чынам, рукавічка знайшла новых сяброў, якія апечаравалі яе, ушаноўвалі і цанілі за яе традыцыйнае значэнне. А дзед успокоіўся — у пуці, сустракаючы найстарэйшых жыцці, не баіцца, што рукавічка зможа застацца ў быцці.
[expert_review_likes style=»button-1-color» size=»m» icons=»thumbs» alignment=»» show_icon=»1″ show_label=»1″ show_count=»1″ hide_dislikes=»0″ label_like=»Мне нравится» label_dislike=»Не нравится» name=»Вариант 4″ link=»#4″ post_id=»»]
Вариант 5
Жыл-былі дзед Іван. Ён быў вельмі добры і лагодны чалавек, які любіў дапамагаць іншым. Аднаго зімовага дня, калі ён ішоў праз лес, ён знайшоў рукавічку, якая ляжала на снегу. Дзед Іван узяў яе і адсаваў. Рукавічка была вельмі вялікая, але дзед аддаў яе домой, думаючы, што хтосьці можа патрафіць пацешыць з яе.
Пазнейшым часам дзед Іван наведаў сталіцу, дзе ён увайшоў у вялікую палаццеў. У палацы было вялікае свята, і шмат гасцей было сушчасці. У адзін момант, калі дзед Іван стаяў сярод гасцей, з’явіўся высокі імператар. Імператар ведаў, што ён шукае дармова, і апынуўся ў труднасцях, каб падараваць яму нешта, што было бы сапраўдным знакам яго дабрачыннасці.
Імператар папытаў дзеда Івана, ці хочаце яго прыняць унекальны прэзэнт і паказаў яму вялікую рукавічку, якую ён падарожнікаў знайшоў у лесе тым зімовым днём. Дзед Іван вялікае здзіўленне згадваў пра тую самую рукавічку, якую ён адаслаў да свайго дому. Імператар радасцілівымі ад праз узраўненне рукавічкі і спытаў дзеда Івана, ці можа яму дапамагчы?
Дзед Іван адказаў, што рукавічка павінна быць вярнутая свайму сапраўднаму ўладальніку. Імператар быў дасведчаны, што гэта быў духоўны чалавек, які трапіў у цяжкія часы, і быў вельмі ўдзячны за дабрачыннасць Івана дзядзькі. Імператар аддаў рукавічку Івану дзядзьку, і той з вялікай ганарой аддаў яе свайму сапраўднаму ўладальніку.
Такім чынам, дзед Іван даказаў, што дабрачыннасць і добрыя сэрцы маюць вялікую сілу, і што нават самыя маленькія дзеянні дабра могуць вызначыць долю іншых. Гісторыя аб дзедавай рукавічцы стала прыкладам вялікай дабрачыннасці і ўцяленьням добрых сэрцаў.
[expert_review_likes style=»button-1-color» size=»m» icons=»thumbs» alignment=»» show_icon=»1″ show_label=»1″ show_count=»1″ hide_dislikes=»0″ label_like=»Мне нравится» label_dislike=»Не нравится» name=»Вариант 5″ link=»#5″ post_id=»»]
Придумайте и вы свой вариант сказки «дзедава рукавичка»! Пишите в комментариях свои идеи!